top of page

over mij

vrouw, mama, mezelf, Otsoe

Laat me atypisch beginnen met een korte samenvatting: mama worden heeft mijn leven volledig veranderd, me vrouw gemaakt, maar vooral me dichter bij mezelf gebracht, in een wereld waarin ik mezelf niet goed kon vinden.

Elk kind dat op de wereld komt, komt een uniek verhaal vertellen, en dat begint al tijdens de zwangerschap en de geboorte.  Mijn oudste zoon leerde me 11 jaar geleden wat echt leven en voelen is. Het was een moeilijke zwangerschap in een moeilijke omgeving, waarin ik veel oude wondes tegenkwam. Ook de bevalling verliep voor ons beiden helemaal niet rooskleurig. Dit alles stond in schril contrast met de periode daarna, de zachtheid die hij bracht, bij mij diep vanbinnen, alsof ik die voor het eerst mocht voelen na vele jaren innerlijke hardheid. Mijn tweede zoon bracht precies het omgekeerde: een heel fijne zwangerschap en bevalling, maar daarna gingen we samen door een heel turbulente periode.  Het was alsof zijn komst nodig was om bepaalde noodzakelijke levensveranderingen in gang te zetten.   Verder ben ik mama van twee zieltjes, die ik helaas nooit echt heb mogen of kunnen vasthouden. Die gebeurtenissen hebben een belangrijke rol voor mij gespeeld en me gemaakt tot wie ik nu ben, want ik draag ze altijd mee en het rouwproces is er een dat een leven lang mag duren.

Tot slot mocht ik in augustus 2023 opnieuw mama worden van een prachtige dochter, met ook de nodige uitdagingen tijdens de zwangerschap en geboorte, onder andere in een moeilijke maar mooie rouwperiode met afscheid van mijn geliefde grootmoeder, maar ook andere wondes in de vrouwenlijn die om aandacht vroegen.  Elk kind brengt een groot en uniek proces, een stukje heling, achter de pijn, als we het maar willen doorvoelen of durven aankijken. 

20230815_143449_edited_edited.jpg

Ik ben zo dankbaar en vereerd voor alle lessen die ik mocht ontvangen,  van elk kind maar ook van elke vrouw in mijn leven,  tijdens elke periode van zwangerschap, geboorte en rouw, (nieuw) leven en afscheid van het oude. 

Het bracht me ertoe om pijn te zien als een grote bron van kracht en levensenergie. 

Geboorte - en sterven in elke vorm is zo'n oer-krachtige moment, waarbij tijd en zelfs ruimte niet lijken te bestaan,

die een transformatie in gang zetten die ons hoofd niet - maar ons hart wel - goed kan bevatten. 

De onbeschrijfelijke gevoelens die hierbij komen kijken leerden me dat ik graag anderen zou ondersteunen in deze processen. 

Ik werkte heel veel als architect, en dat doe ik vandaag nog steeds maar wel op een trager tempo, omdat ik heel goed ben gaan mogen voelen dat werken met mensen in proces voor mij echt een roeping is die ik met heel mijn hart volg.  

Het voelt vreemd om hier zoveel over mezelf te vertellen terwijl ik vooral graag naar jullie zou luisteren. Luisteren naar wat je bedenkt, ontroert, voelt. Waar ik kan, ondersteun ik jou/jullie graag, informeer ik jou/jullie, toon ik jou/jullie wat mogelijk is zodat jij/jullie goede geïnformeerde keuzes kunnen maken. Ook bij een moeilijke periode van rouw kan ik jullie helpen zoeken, als opgeleide 'rouwvrouw', met rouw (rauw) in de breedste zin van het woord.

Ik ondersteun jullie graag met alles wat ik zelf heb mogen leren, gaande van ritueel werk, energetische ondersteuning en lichaamswerk, emotionele draagkracht, gezonde en helende biologische & vegetarische kraamkost,  tot ondersteuning met aroma, kruiden- en/of bloementherapie, moxa, acupressuur, of gewoon een luisterend oor, met een vol hart voor jouw of jullie verhaal.

Schermafbeelding 2024-09-26 om 11_edited
“Grief and love are sisters, woven together from the beginning.
Their kinship reminds us that there is no love that does not contain loss and
no loss that is not a reminder of the love we carry for what we once held close.”

― Francis Weller, 

The Wild Edge of Sorrow: Rituals of Renewal and the Sacred Work of Grief

voormoeders

ik zie hen staan op de portretten 
mijn voormoeders
met pluimen op hun hoed
schaduwogen
stomme lippen

waar zijn hun woorden 
wat hebben zij gedacht
gezongen
gezegd
gezwegen
waar is hun ziel 
ontkracht
ontvleesd
verdwenen 
in de trechter van de tijd

maar wat gebeurt er als de bronnen
nimmer worden aangeboord
woorden nooit gesproken

zijn zij nog steeds aanwezig in mijn bloed?

en plots is daar de drang tot spreken
word ik hun mond
hun laatste kans om uit te breken
hun vluchtweg
in mijn bloed

 
gedicht van mijn grootmoeder, Janine Verdonckt
een gids en heelster ver voor haar tijd, en ver daarbuiten
aardend en tegelijk zwevend door het leven,
zij die mij het belang en de kracht van rituelen leerde, 
zij die mij de kunst van het leven toonde, 
zij die sprak voor de vrouwen voor haar,
en de vrouwen achter haar vraagt hetzelfde te doen 

 
Schermafbeelding 2024-10-03 om 15.55_edited.png
Anna of the Meadow - 'mother wound'
bottom of page