geboorte
doula
mijn doula - vuurtje
Zelf is het doula vuurtje in mij voor het eerst zachtjes beginnen branden op 11/12/13, bij de geboorte van mijn zoon Mio.
Ik was een van die vrouwen, 26 jaar jong, die dacht, 'we zullen wel zien' en 'ik laat het maar gebeuren'.
Zowat alles wat kon mislopen onder het mom van 'het protocol' is daarbij misgelopen, en het bleek achteraf een heel traumatische geboorte voor ons beiden, waar we heel lang van hebben moeten herstellen. Het besef dat het om een trauma ging, fysiek en mentaal, was er echter niet meteen, maar werd pas de jaren daarna langzaam aan duidelijk. Onder meer door verhalen van andere vrouwen te lezen, waaronder de blog van le coeur à marée basse, kwam bij mij het inzicht dat het allemaal ook anders had kunnen lopen, dat ik niet voldoende geïnformeerd werd en daardoor me in feite absoluut niet gedragen of begrepen had gevoeld.
Er werd mij verteld dat ik moe was, niet meer kon - na 18 uur arbeid alleen, zelfs grotendeels zonder partner - daarom pijnstilling en wee- opwekkers nodig had. Ik moest 2u wachten op een baxter die moest leeglopen, alvorens ik 'mocht' persen - een baxter waarvan ik de inhoud niet kende en die later een breedspectrum antibiotica bleek te zijn, onnodig in ons geval en die nog maanden (jaren?) last heeft veroorzaakt in het kleine lijfje van mijn kind. De bevalling 'moest' uiteindelijk snel gebeuren want mijn zoontje zou zich niet goed voelen (hoezo, waarom, daarnet was alles nog in orde, op basis van welke info?). De medische ingrepen volgden daarna elkaar veel te snel op, zelfs handelingen die in die tijdsgeest in feite niet meer toegestaan waren. We kwamen er gebroken en blauw uit, ik was bang en teneergeslagen, ik had me zo alleen gevoeld, maar hé, 'je zoontje is toch ok'.
Ik schreef en herschreef ons geboorteverhaal enkele keren, op zoek naar antwoorden voor alles wat ik voelde, maar er kwam geen helderheid over - ik was 'geleefd' geweest en had niet mijn eigen keuzes had kunnen maken waardoor ik de 'controle' volledig kwijt was geraakt.
Ik heb me zo eenzaam hierover gevoeld en de angsten stapelden zich op in de maanden na mijn bevalling, waarvan ik niet eens wist dat ze er ooit waren of bestonden. Mijn lijf zat op slot, gedurende lange tijd, en reageerde heel heftig op controleverlies of situaties die - ook maar een klein beetje - niet veilig aanvoelden. Ook bij mijn zoontje toonden de angsten zich in zijn kindertijd, zeker in het kader van medische ingrepen. Na een tijd was de vonk er: dit kan en moet anders kunnen. Ik wil zorgen dat een mama zich niet alleen voelt en vol vertrouwen door dit levensbelangrijke proces kan gaan. Gelukkig is er in die 10+ jaar al veel veranderd, meer bewustwording, maar er is ook nog veel nodig. Vrouwen mogen echt in hun kracht gaan staan, zelf hun keuzes maken en dat begint bij goede informatie, ook over de zogenaamde 'protocollen' of normale gang van zaken - geen enkele mama of kindje is namelijk gelijk.
Dat er nog veel bewustwording nodig is, heb ik nu bij mijn laatste bevalling in 2023 zelf deels opnieuw mogen ervaren. Het zou een geplande thuisbevalling worden, vanuit mijn angsten voor het ziekenhuis gezien mijn eerdere ervaring, maar onze dochter haar harttonen beslisten daar anders over. In het lokale ziekenhuis heb ik moeten vechten tegen de 'protocollen' en toen er sprake was van een keizersnede, ben ik zelfs rechtgestaan en even naar huis gegaan (ze zagen me echter niet graag gaan ;) om daarna vol vertrouwen terug te keren naar het ziekenhuis en toch natuurlijk en zonder ingrepen te bevallen van een kerngezonde, prachtige dochter.
nee, een schedelelektrode is niet noodzakelijk, met de monitor opvolgen is in dit geval voldoende
nee, ik wil geen keizersnede nu, ze is voorlopig ok, we volgen het goed op,
nee, nu alvast een 'slotje' steken ook niet, dat kan heus later indien nodig
nee, ik hoef geen antibiotica, ik ken de baten en de risico's
nee, ik wil niet dat u me 'even' onderzoekt,
nee, ik wil niet het grote licht aan,
ik wil nu in bad en niet pas straks,
ik wil niet die houding, ik verkies een andere houding,
ik wil pijnstilling,
blijf van me af aub ;)
kan u aub niet roepen bij het persen?
de nageboorte mag tijd krijgen, ik wil geen extra oxytocine,
nee, ze hoeft vandaag geen vitamines,
nee, laat ze hier, wegen kan later,
nee, ik ga zo meteen naar huis en niet pas morgen,
...
bedankt om naar mij te luisteren
Deze geboorte werkte daarom heel erg helend: ook in een medische omgeving kan - mag - je je veilig voelen, de verloskundige en vroedvrouw hebben uiteindelijk goed mijn noden gerespecteerd. Ook al heb ik ze zelf wel herhaaldelijk moeten behartigen, alles samen bleek het een liefdevolle en mooie uitnodiging om echt in mijn kracht te mogen gaan staan en samen te werken met een volledig geboorteteam.
Het is een grote misvatting dat een doula enkel natuurlijke thuisgeboortes doet: wel integendeel is de kracht en de nood van een doula pas echt aanwezig bij geboortes in een 'medische' omgeving. Net omdat daar vaak minder ruimte en vooral tijd is voor emotionele uitwisseling, regulatie, verbinding en afstemming met jouw keuzes, het proberen van andere houdingen, ademhaling of bepaalde zachte interventies, ook al zouden ze het zelf soms graag anders zien.
Een doula helpt jou in deze omgeving die misschien niet altijd veilig aan voelt, ook bij mogelijke complicaties, keizersnedes, of andere interventies en informeert je grondig over elke stap die genomen wordt en keuzes die je hebt. Ze stelt jullie emotionele welzijn voorop, en waakt samen jou over de 'ceremonie' van jullie geboorte, zodat overprikkeling, trauma of te grote belasting van het zenuwstelsel bij zowel je kleintje als jullie als ouders zoveel mogelijk vermeden kan worden.
